Hartje

Huis

Mail 5

Hallo allemaal,
Ondertussen is er hier weer een week voorbij.
Deze week stond ik op stage op de peuterkleuter zaal. Dat was even serieus wennen, want daar heerst volledige chaos. Er liggen acht kinderen op één grote zaal en van de meesten zou je niet zeggen dat ze ziek zijn. Ze crossen door de gang en over het terras, ze vervelen zich te pletter en zeuren heel de dag de oren van mijn hoofd ‘zusteeeer’. Maar het zijn engeltjes, ’s morgens staan ze al te wachten op me en vragen of ik goed geslapen heb, ze komen me kusjes geven met hun doorgeef knuffel en vertellen hun angsten en dromen, ze zijn reuzenblij als ze met mijn vierkleurenpen mogen schrijven… Maar het zijn ook duiveltjes hoor, die kinderen vervelen zich te pletter in het ziekenhuis en hebben amper speelgoed om mee te spelen. Er is wel een speelzaal en een juf die erbij hoort, maar die heb ik nog maar een paar keer kort gezien. Bijgevolg kunnen ze wel eens deugnieterig zijn. Sommigen komen uit het binnenland en spreken geen nederlands, dan wordt het extra lastig om te praten natuurlijk, maar gebarentaal lukt best goed. De eerste dagen was het een beetje rot, omdat ik er geen structuur in zag en de verpleegkundigen mij niet hielpen. Gelukkig heb ik twee dagen bij een goei gestaan en vrijdag heb ik die zaal helemaal alleen verzorgd!
Deze week is er ook een jongentje gestorven, hij was acht jaar had HIV en lymfeklierkanker.. eng om hem te zien sterven, ouders die afscheid moeten nemen, personeel dat zelf heel droef is, kinderen die niet begrijpen wat er gebeurt, artsen die de schuld krijgen, …
Voor de rest zijn we naar een lezing op vrouwendag geweest over emancipatie, met gedichten etc,… sommigen waren goed, anderen heel wat minder. We zaten daar rustig te kijken, toen iemand vroeg of er een dokter of verpleegster in de zaal was, jopla steven en ik naar buiten, een Nederlandse schrijfster lag daar lijkbleek op een tafel een beetje flauw te vallen in combinatie met hyperventilatie, met onze deskundige hulp stelt ze het nu goed hoor.
Voor de rest zijn we gevraagd om mee te spelen in een video voor de taalunie, we moeten een beetje ‘Belgisch’ spreken en dan gaan ze dat filmen.. grappig, een vrouw kwam dat op een terras aan ons vragen.
Vrijdag zijn we naar een Hindoestaans trouwfeest geweest. Ale ja, de eerste dag ervan, want een huwelijk duurt bij hen drie dagen. De eerste dag vieren de bruid en de bruidegom apart, de tweede komen ze samen en is er een ceremonie en de derde is het nog eens feest. De straat was prachtig versierd met bogen vol lichten (ja christine, iets voor jou hoor) en de tante’s van de bruidegom waren volop bezig popcorn te maken als wij toekwamen, wat een teken van vruchtbaarheid zou zijn. We werden als goden behandeld en mochten als tweede ronde gaan eten. Er stonden een paar tafels op een lange rij, dan moet je aanschuiven en komen ze met kommen eten langs en leggen ze dat op je bord. Het was heerlijk, met onze handen smullen, en vooral veel onze vingers aflekken, want dat is een teken dat het lekker is. Die mensen schrokken hier kei snel alles binnen en ik zat daar nog met mijn bord vol, iedereen kwam tegen ons zeggen, ‘doe maar rustig, geen haast, neem nog wat’. Na deze feestmaaltijd hebben we een toch wel een vreemde manier van dansen geobserveerd en hebben we veel te straffe drank gekregen… toen we een beetje in de wind waren hebben we een korte en krachtige danspartij gehouden. Na een kwartier stonden we doornat in het zweet en was de muziek zeer moeilijk te bedansen geworden, dus hebben we er maar de brui aan gegeven. We hebben nog wat gelachen met een kerel die wout kwam versieren, zonder subtiel te zijn! Hilarisch. Vervolgens zijn we met een deel doorgegaan naar de ‘ starzzz’ omdat de danskriebels er wel in zaten. De starzz is een plaatselijke discotheek, waar het stikt van de hollanders, ze speelden er zelfs ‘heb je even voor mij, lalalalalaaa’ dat gaat wel te ver natuurlijk. Maar twas toch nog wel lachen. Daarna zijn we naar de waterkant gegaan waar we den dinsdag emens veeeel ratten gezien hebben, walgelijk hoeveel ratten daar zitten. Ik heb er foto’s van!
Gisteren ben ik met joke lekker gaan rondfietsen in de stad en hebben we een te coole brassband gezien. Echt heerlijk die mannen, ze oefenen vlak bij ons huis en nu hebben we ze bezig gezien, ze gaan het ons leren! Er waren ook breakdansers aan het werk en danseressen, die iets minder enthousiast waren ons te zien. Dan hebben we ons gehaast om op tijd op de ceremonie van dat hindoestaans huwelijk te zijn. Het was in een sprookjesachtig decor, maar we verstonden er niets van en het duurde uuuuuren. Die bruid en bruidegom zagen er ook slecht uit, door al die wierook in hun gezicht en ze slapen amper gedurende de drie dagen huwelijk. Bijna een marteling zo trouwen.
Woensdag is het hier hindoestaans nieuwjaar omdat de lente gaat beginnen en ook daarop zijn we uitgenodigd. Het schijnt ook absoluut de moeite te zijn, dus ik ben benieuwd.
Nu moet ik afsluiten, want jawel, ik ga naar de scouts!!!! Ik heb via via de nummer gekregen van een vrouw die de boyscouts leidt. Vandaag gaan ze de verkenners voorbereiden voor de viering van 100 jaar scouting en daar ga ik eens kijken, binnen twee weken mag ik ook eens mee leiding geven aan de welpen. Super. Ik hou jullie op de hoogte!

mail 4

Hallow,

Ondertussen is het alweer zondag. Even terugblikken op de week. Dinsdag hebben we een rot-i dag gehad. Ik verklaar me nader. We waren nu al twee weken aan het wachten totdat het appartement zou afzijn en kregen nu het nieuws dat het pas binnen enkele maanden zou afzijn omdat de mannen een kabel van de elektriciteit hadden kapot gedaan op niet vast kregen. Serieus balen dus, want we hadden al onze daarop gevestigd en dachten de dag erop te kunnen verhuizen, weg uit die zusterflat. Bovendien moest joke een dubbele shift doen omdat haar bevalling zo lang duurde, dus zij was ook heel moe. Steven en ik gingen dan maar roti uithalen. We vroegen aan de taxichauffeur om een paar minuten te wachten en ons dan terug af te zetten. Vroeg die eikel toch wel geen geld om te wachten zeker, terwijl hij anders op en af zou moeten rijden. We hebben duidelijk gezegd dat als het zo zat wij nooit meer met hen zouden rijden. We stappen uit en gaan naar de chinees (alle winkeltjes zijn hier van chinezen) om nog brood te kopen, zegt steven ‘evelien waar is u zakje’ ? gofferdomme!!! In dieje auto laten staan, ik een beetje belachelijk mijn eten gaan vragen. Beweerde die pipo nog eens dat hij het niet gezien had, terwijl ik het zeker op de achterbank was vergeten!!!! Het was tien uur we hadden honger en geen eten en geen huis. We hebben dan gebeden dat we snel een nieuw huis zouden vinden en zijn gaan slapen in de hoop dat de roti-dag snel om zou zijn. En inderdaad woensdag hadden we al een pak meer geluk, Ninke, een nederlandse engel, was voor ons blijven zoeken en is ons met de auto komen halen om naar andere huizen te gaan kijken. De eerste optie was bij Ray, een vriendelijk jonge kerel die bij de rontgen werkt in het ziekenhuis. Hij had een tuinhuis, groter dan zijn huis, waar ze zouden mogen verblijven, maar dit zou slechts voor een maand zijn omdat hij dan al andere huurders had. Dus zijn we nog een ander huis gaan kijken. Na vijf minuten hebben we beslist dat we dit zouden nemen. Het is perfect voor ons, het is op vijf minuten van het ziekenhuis en naast de grootste bakkerij van Suriname, het heeft een gezellige living, keuken, driepersoonsdouche, drie slaapkamers, een tuintje en een tuinhuis, waar onze vriend de kikker in de wasmachine leeft. Alles is beveiligd en als er iets stuk is, komt onze huisbaas, die net een vingerkootje kwijt is, dat maken. We zijn donderdag meteen verhuisd en hebben dat natuurlijk gevierd. Vrijdag nodigde Marc, de zoon van de huisbaas, ons uit om mee te gaan naar een optreden. Marc is 36 Ofzo en werkt als piloot in Nickerie, hij houdt van poolen en ‘parbo biri, dat na biri’. Hij is ons komen uithalen met de auto en dan zijn we Ray en zijn vriendin ook gaan halen en Dino (dit is een veel voorkomende grappige naam hier). Joke en ik zaten in de koffer en zijn zo naar ‘de cosy’ gereden, waar ‘the cosy’s houseband’ aan het optreden was. De zanger leek geweldig hard op Bono en het was een feest! Ze speelde allemaal covers van U2 en ja hoor jan ook van Metallica. Er was ook een zangeres bij de groep die er heerlijk veel sfeer in bracht, dit hebben de mannen van journalistiek gefilmd, dus met wat geluk kan ik het jullie ooit eens laten zijn. ’t Was echt een leuke avond, wat ‘locals’ leren kennen en net iets te veel parbo bier in mijn glas gekregen… De zanger van de groep noemde eigenlijk Tony en Eline zag die wel zitten, uiteindelijk heeft hij een handtekening op mijn boezem gezet en bij Eline schreef de balpen niet. Den tony heeft ons dan ook nog naar huis gedaan en de dag erop mochten we naar een BBQ gaan met die mannen, maar ze hadden te lang in hun bed gelegen en geen vlees meer gekocht, dus dat is helaas niet door gegaan.
Gisteren hebben onze was gedaan, wat hele klus is met die wastrommel hier; je moet om de 15 minuten nieuw water laten inlopen en het is ook niet echt proper, maar ruikt gelukkig wel fris. Ondertussen heb ik wat in mijn hangmat gelegen en jawel voor school gelezen. Des avonds zijn we gaan eten in ‘Joke’s crab house’ waar er een wandelende kaart rondliep en we niet echt mochten kiezen wat we gingen drinken, maar alles sapjes waren lekker en daarna hebben we bonanza gespeeld, met je kan het al raden ‘parbo bier’ erbij.
Joke en ik zijn ook eens deftig boodschappen gaan doen voor ons huisje en we hadden behoorlijk veel gekocht in een winkeltje en moesten ons geld tellen om te kunnen betalen van de pot, we wilden daarna aan het kraam buiten nog een watermeloen en wat mango’s kopen, we zijn daar vertrokken met 20 bananen, tien mango’s, een pompelmoes en een watermeloen gratis! Echt waar! Ongelooflijk, die kerel zei’ neem maar mee’! twas trouwens echt een Amelie Poulain beeld, de kerel die de groenten verkoopt heeft zo een dik, scheefhangend oog en lijkt hard op de groentenverkoper uit de film. Ik ga er eens foto’s trekken.
Op stage gaat het steeds beter en de laatste dagen heb ik de couveuse- zaal alleen mogen/ moeten doen. Dat is behoorlijk druk, met al die prutskes die om de twee uur eten moeten krijgen, maar heel leuk. Er ligt al drie weken een premature tweeling en die heb ik echt zien groeien, vrijdag mochten ze naar huis en heb ik ze nog alle twee een badje gegeven en samen in het wiegje gelegd, dat doen ze hier wel vaker met “gimellies”. Echt kei schattig die lagen zo naar elkaar te kijken en hadden elkaars handje vast, ik had er een foto van willen trekken… ik vond het wel moeilijk om ze te laten vertrekken, want die moeder was 14 jaar en zorgde helemaal niet goed voor haar zoontjes. Ze had geen geld en kwam uit het binnenland en hier in de stad ging ze dan met vriendinnen weg in plaats van borstvoeding te komen geven….nu mocht ze misschien eten gaan halen op de post van de medische zending, tis te hopen voor hen, want een sociaal vangnet voor zulke problemen is hier niet. Die kindjes moesten de eerste week bloed krijgen, maar daarvoor moest de mama eerst betalen. Het koste 140 SRD (delen door 3.30) per kindje. Ze kon het niet betalen, dus normaal kregen de kindjes het niet; nu hebben ze het om één of andere reden wel gekregen. we zitten nog in één van de rijke ziekenhuizen, maar toch is dit al erg wennen hoor, baby’s die geen pampers krijgen omdat de ouders het niet kunnen betalen en dan maar op een laken liggen dat je met de hand moet uitwassen, een meisje met HIV waar de moeder nooit van op bezoek komt, het schatje komt iedere morgen aangelopen en hangt wel een kwartier aan mijn uniform, dan maak ik een tekening met haar en dan komt een andere lieveke ook aangelopen en moet ik haar op haar rug kriebelen en in de lucht gooien. Schattig, maar droevig.
Gisteren nog een discussie gevoerd of de mensen hier al dan niet gelukkiger zijn dan in België. Het is moeilijk, ze lachen veel meer en relativeren veel, maar hebben zeker zoveel ellende, het land gaat achteruit want alle goede krachten gaan naar Nederland of Curaçao. De verpleegkundigen werken bijna allemaal dubbele shiften, dus bijvoorbeeld nacht en dan late en dan weer vroege én late. En ze verdienen 600 SRD per maand… er zijn ook maar 2 echte verpleegkundigen per dienst, de rest zijn hulpkrachten, die uit ervaring ook wel heel veel weten, maar dus nog minder verdienen.

Ik verschiet net, want er loopt hier een leguaan over ons terras! Als de slangen en krokodillen maar weg blijven is het goed!

Mijn adres is:

Evelien de vuyst
Kernkampweg 78
Paramaribo
Suriname

Stuur met gerust postpakketten met muggenmelk (want ik sta helemaal vol met beten en ga dood van de jeuk), pesto, zongedroogde tomaten, geld op. Of gewoon een kaartje zou ook al heel fijn zijn!

Groeten vanuit mijn eigen huis, mijn eigen plek onder de zon!
Evelien

Mail 3

Hoi,

Vandaag is het maandag 27 februari. Ik weet ondertussen al niet meer wat ik al wel of niet verteld heb. Ik zal een weekje terug in de tijd gaan. Start.

Vorige week heb ik een hele week op de couveuse afdeling stage gelopen. De eerste dag stond ik bij een zuster die vooral technische vaardigheden had en helemaal geen communicatieve, maar ik heb het overleefd. De dagen erna stond ik bij zuster bea, die al wel beter meevalt, ik mag ondertussen al heel veel alleen doen van haar. Het is wel nog iedere dag wennen hoor. Ze maken een vreemd en onlogisch onderscheid tussen “steriel” en “gewassen”. Het lijkt of ze geen onderscheid maken. De ouderbegeleiding is ook niet altijd wat het zou moeten zijn, zo was er een mama aan het wenen omdat haar baby plots werd opgenomen met hyperbilirubinemie en die zuster werd dan nog eens boos omdat dat babytje een vuile pamper had, wel erg… maar we kunnen er niets aan veranderen, enkel stiekem als de zuster weg is uitleg geven en naar hun verhaal luisteren.
De kinderen van de meisjes-jongens zaal (dit is een zaal met 10 bedden erop) die zijn wel super lief, smorgens is het altijd chaos omdat ze een absurde manier van briefen hebben, dus dan speel ik met de kindjes en deze morgen kwam er al eentje naar me toe gelopen als ik op de afdeling kwam, ze heeft wel een tijdje aan mijn uniform gehangen en een ander kleintje kruipt stiekem op mijn schoot en dan moet ik haar ruggetje kriebelen, lieve kindjes, maar soms echt droeve situaties van armoede. Er zijn ook redelijk veel kindjes met “SID” dit is code taal voor HIV, er heerst ook hier nog een sterke taboe rond deze ziekte. Misschien ga ik met een Nederlands meisje mee naar het binnenland om daar GVO te geven, of ja te kijken hoe ze het geven. Zij gaat het zeker doen en gaat nu vragen of ik ook mee mag. Maar daar dus later meer over.
In het ziekenhuis werken ze ook met taakgerichte verpleging en niet met patiëntgerichte verpleging, dus het is de kunst om een leuke taak te krijgen. Maar dat lukt me wel redelijk.

Na onze uren hebben we ook al veel plezier gehad. We zijn gaan eten in een lekker lekker restaurant met een bende sympathieke hollandse co-assisten, waarvan er eentje naar huis vertrok. Dat was hartstikke gezellig man.
De woensdag zijn we gaan eten met dezelfde meiden voor de verjaardag van Paulien. Dit was in “the Mall”, nogal westers dus, we hebben dan ook karaoke gezongen en raad eens wat? Jawel clouseau en dergelijke klassiekers, heel grappig. Er zijn filmpjes van die ik misschien wel eens zal laten zien. Spijtig dat we vroeg opmoesten anders, want het was echt wel fijn.

We hebben nog steeds geen nieuw huis en hebben vandaag belachelijk slecht nieuws gekregen. We waren op een nieuwbouw appartement aan het wachten dat ideaal gelegen was en goedkoop, maar blijkt dat het toch niet zo snel gaat klaar zijn. Echt gofferdomme!!!! Nu moeten we weer op zoek naar iets anders. Maar ondertussen zijn we wel al veel mensen tegengekomen die ons kunnen helpen, maar gewoon niet zo leuk om daar zoveel tijd in te steken.
We zaten bijvoorbeeld donderdag op het terras van ons ‘roti-restaurant’ en daar kwam spontaan een man vragen of we geen huis zochten, want dat hij nog iemand kende, etc… en toen hij hoorde dat we in het ziekenhuis werkten vertelde hij een heel verhaal van zijn zus die terminaal was, en geen pijnmedicatie kreeg, droevig,…

In het weekend zijn we naar de centrale markt geweest om een hangmat te kopen voor joke en steven. (want ik heb er natuurlijk al één) Dit was een heuse zoektocht tussen alle winkels naar de mooiste en goedkoopste hangmat, je hebt ze hier in alle heerlijke kleuren en geuren.
We zijn dan ook over de centrale markt zelf gelopen, waar je best geen handtas of dergelijke meeneemt. Het staat er vol met tropisch fruit, kippen en junkies. Een vreemde ervaring, maar we gaan zeker terug. Een vrouw met een fruitkraam heeft ons veel lekkers laten proeven, dus als we een huisje hebben, gaan we wekelijks daar onze voorraad inslaan. Ze ging ons ook al eens meenemen naar huis thuis om lekkers te koken. We zijn met een reuze papaya en pompelmoes vertrokken in de regen, we hebben ondertussen ondervonden dat je van een tropische regenbui echt wel heel erg nat kunt worden.

Zaterdag was het hier carnaval, we hebben de stoet gemist omdat we een dutje aan het doen waren, ja van de warmte alleen kan je ook wel moe worden. Volgens de foto’s was het wel de moeite vooral voor de mannen. Het was eerder een miss-verkiezen, met tropische vrouwen in strings, kleine bh’s, veel muziek en gedans.
Tegen de avond zijn we dan naar ’t vat gegaan, dat is een cafe-restaurant in het toeristische centrum van Paramaribo, daar stond een Braziliaanse groep op te treden, wat me ergens aan de braderij deed denken, iedereen pintjes, aan het drinken en aan het dansen. Het spijtige was een beetje dat de muziek om twee uur moest stoppen en dat wij nog tot 4u moesten wachten op onze bus naar white beach. Maar gelukkig kwamen we Chris nog eens tegen, die nedelandse dierenarts van in het begin. Heel leuk. Hij is blijkbaar ook journalist en schrijft voor een Surinaamse en Nederlandse krant en wij stonden ook al in zijn verhaal, wie weet wat staat erin. We hebben om dan verteld over het ziekenhuis en de dingen die ons opvallen en ook daar ging hij over schrijven. Echt een super toffe kerel. Hij woont in Rotterdam en we mochten zeker eens op bezoek gaan en naar zijn mooi mix-kinderen gaan kijken.
Tegen vier uur is de bus dan gekomen en naar Surinaamse gewoonte heeft die eerst en uur stilgestaan in uiterste chaos, ik heb nog nooit op zo een chaotische bus gezeten, sjongejonge. Uiteindelijk vertrokken stond er vooraan een losgeslagen baviaan. Het was ne veel te gespierde kerel in een wit marcelleke! En hij riep en af en toe en als er mensen in slaap vielen, deed hij het licht aan en schreeuwde nog wat. Maar uiteindelijk was het nog wel rustig en hebben we wat zitten kletsen.
Tegen half zes in de ochtend waren we op white beach, doordat we nog te lang hadden staan zeveren waren alle hutten al zo goed als bezet en wij meisjes wilden niet echt graag alleen ergens gaan bijliggen, want die venten met hun lijvekes zagen er niet zo kuis uit!
Dus hebben wij met ‘den hoop’ (laura, joke, steven, thijs, bram en wout) een hut ingepalmd een stukje verder dan de rest. Die hut staat gewoon op het strand, dus eens de hangmat ophing is iedereen in het water gedoken. Eerst stonden er reuze veel sterren, maar al snel kwam de zon op. We zijn dan weggestuurd uit die hut en hebben onze hangmat ergens anders moeten hangen. Het was ondertussen klaarlichte dag en als je rondkeek leek het wel tempatation island. Ik heb proberen slapen in de hangmat maar dat bleek niet zo eenvoudig te zijn, want ze hingen allemaal aan dezelfde balk en als iemand bewoog wipten alle matten in de lucht, bovendien was de zon ook al fel gaan schijnen, ik heb dus amper een kwartier geslapen, maar dat viel best mee. Ben dan wat op het strand gaan liggen en heb een paar leuke mensen leren kennen. Er was eten ten over, dus daar hebben we gebruik van gemaakt. Uit de bar kwam hevige muziek en geroep dus zijn we gaan kijken. Mannen mannen, dit was niet normaal, gewoon seks op de dansvloer, die vrouw stond in haar bikini te dansen tegen die man, amai dat had ik nog nooit gezien. Blijkt dat die vrouwen op de terugweg in de bus ook zo gedanst hebben, de mannen onder ons zaten in die bus en waren er werkelijk niet van en allemaal verliefd op de 18 jarige beeldschone samba danseres.
Het was een heerlijke luilekker dag, weeral onbeschrijflijk, hopelijk krijg ik een paar foto’s op het net gezet, want die kunnen jullie al een beeld geven van hoe het er is.

Tegen negen uur waren terug in het centrum en hebben we nog iets gegeten. Daar hebben we Jimmy leren kennen, één van de organisatoren, die de duivel had gezien. dit is code taal voor een cocaïne verslaving. Maar nu is hij zo gelovig als een nonnetje. Hij zit nu wel op het rechte pad en helpt mensen die van de brug willen springen. Hier is namelijk een behoorlijk grote en hoge brug over de Suriname rivier en ze hebben echt een plaag gehad van mensen die er zelfmoord plegen, je mag er nu niet met je fiets over rijden omdat ze schrik hebben dat je zal springen. Jimmy is een super fiere en lieve papa, we zijn uitgenodigd om naar het verjaardagsfeestje van zijn tweejarig zoontje te gaan. Hij wordt vanaf nu ook onze vaste taxi-chauffeur, wat best handig is als je eens alleen een taxi moet nemen.

Vandaag was het veel te vroeg weer werkendag, gelukkig was het druk en had ik niet veel tijd om in slaap te vallen. Zo nu gaan we maar weer op zoek naar een nieuw huis en een nieuw avontuur, want echt iedere dag is hier verschillend, ik leef van dag tot dag en laat alles maar op me afkomen, soms zijn we doodop, terwijl niet veel gedaan hebben, maar wel veel mensen met hun verhalen zijn tegengekomen… heerlijke manier van moe zijn is dat. Ik weet nu al dat het moeilijk zal zijn om terug te keren en me omgekeerd aan te passen, ik zal zeker een stukje suriname mee naar huis brengen hoor, je bent gewaarschuwd.

Terwijl ik mijn foto’s aan het selecteren ben, denk ik alweer aan vele verhalen, maar ik kan ze echt niet allemaal vertellen, als ik terugkom, val ik er jullie waarschijnlijk nog wel maanden mee lastig!

Aiiiii (dat is hier het stopwoordje samen met ‘toch?’)

Veel liefs en later zeker eens iets van je weten, ik blijf graag op de hoogte van alle roddels en nieuwtjes.

Kus, evelien

P.S jill, ik heb het gekund van nog maar één pakje open te doen op het juiste moment (dat met chocotoffs in, waarvoor dank!!)
Katrien, jouw boek heb ik de eerste week al uitgelezen, hij is super mooi en dat boek zet me ook aan om met die vereniging mee te gaan naar het binnenland. Echt merci!