mail 4

Hallow,

Ondertussen is het alweer zondag. Even terugblikken op de week. Dinsdag hebben we een rot-i dag gehad. Ik verklaar me nader. We waren nu al twee weken aan het wachten totdat het appartement zou afzijn en kregen nu het nieuws dat het pas binnen enkele maanden zou afzijn omdat de mannen een kabel van de elektriciteit hadden kapot gedaan op niet vast kregen. Serieus balen dus, want we hadden al onze daarop gevestigd en dachten de dag erop te kunnen verhuizen, weg uit die zusterflat. Bovendien moest joke een dubbele shift doen omdat haar bevalling zo lang duurde, dus zij was ook heel moe. Steven en ik gingen dan maar roti uithalen. We vroegen aan de taxichauffeur om een paar minuten te wachten en ons dan terug af te zetten. Vroeg die eikel toch wel geen geld om te wachten zeker, terwijl hij anders op en af zou moeten rijden. We hebben duidelijk gezegd dat als het zo zat wij nooit meer met hen zouden rijden. We stappen uit en gaan naar de chinees (alle winkeltjes zijn hier van chinezen) om nog brood te kopen, zegt steven ‘evelien waar is u zakje’ ? gofferdomme!!! In dieje auto laten staan, ik een beetje belachelijk mijn eten gaan vragen. Beweerde die pipo nog eens dat hij het niet gezien had, terwijl ik het zeker op de achterbank was vergeten!!!! Het was tien uur we hadden honger en geen eten en geen huis. We hebben dan gebeden dat we snel een nieuw huis zouden vinden en zijn gaan slapen in de hoop dat de roti-dag snel om zou zijn. En inderdaad woensdag hadden we al een pak meer geluk, Ninke, een nederlandse engel, was voor ons blijven zoeken en is ons met de auto komen halen om naar andere huizen te gaan kijken. De eerste optie was bij Ray, een vriendelijk jonge kerel die bij de rontgen werkt in het ziekenhuis. Hij had een tuinhuis, groter dan zijn huis, waar ze zouden mogen verblijven, maar dit zou slechts voor een maand zijn omdat hij dan al andere huurders had. Dus zijn we nog een ander huis gaan kijken. Na vijf minuten hebben we beslist dat we dit zouden nemen. Het is perfect voor ons, het is op vijf minuten van het ziekenhuis en naast de grootste bakkerij van Suriname, het heeft een gezellige living, keuken, driepersoonsdouche, drie slaapkamers, een tuintje en een tuinhuis, waar onze vriend de kikker in de wasmachine leeft. Alles is beveiligd en als er iets stuk is, komt onze huisbaas, die net een vingerkootje kwijt is, dat maken. We zijn donderdag meteen verhuisd en hebben dat natuurlijk gevierd. Vrijdag nodigde Marc, de zoon van de huisbaas, ons uit om mee te gaan naar een optreden. Marc is 36 Ofzo en werkt als piloot in Nickerie, hij houdt van poolen en ‘parbo biri, dat na biri’. Hij is ons komen uithalen met de auto en dan zijn we Ray en zijn vriendin ook gaan halen en Dino (dit is een veel voorkomende grappige naam hier). Joke en ik zaten in de koffer en zijn zo naar ‘de cosy’ gereden, waar ‘the cosy’s houseband’ aan het optreden was. De zanger leek geweldig hard op Bono en het was een feest! Ze speelde allemaal covers van U2 en ja hoor jan ook van Metallica. Er was ook een zangeres bij de groep die er heerlijk veel sfeer in bracht, dit hebben de mannen van journalistiek gefilmd, dus met wat geluk kan ik het jullie ooit eens laten zijn. ’t Was echt een leuke avond, wat ‘locals’ leren kennen en net iets te veel parbo bier in mijn glas gekregen… De zanger van de groep noemde eigenlijk Tony en Eline zag die wel zitten, uiteindelijk heeft hij een handtekening op mijn boezem gezet en bij Eline schreef de balpen niet. Den tony heeft ons dan ook nog naar huis gedaan en de dag erop mochten we naar een BBQ gaan met die mannen, maar ze hadden te lang in hun bed gelegen en geen vlees meer gekocht, dus dat is helaas niet door gegaan.
Gisteren hebben onze was gedaan, wat hele klus is met die wastrommel hier; je moet om de 15 minuten nieuw water laten inlopen en het is ook niet echt proper, maar ruikt gelukkig wel fris. Ondertussen heb ik wat in mijn hangmat gelegen en jawel voor school gelezen. Des avonds zijn we gaan eten in ‘Joke’s crab house’ waar er een wandelende kaart rondliep en we niet echt mochten kiezen wat we gingen drinken, maar alles sapjes waren lekker en daarna hebben we bonanza gespeeld, met je kan het al raden ‘parbo bier’ erbij.
Joke en ik zijn ook eens deftig boodschappen gaan doen voor ons huisje en we hadden behoorlijk veel gekocht in een winkeltje en moesten ons geld tellen om te kunnen betalen van de pot, we wilden daarna aan het kraam buiten nog een watermeloen en wat mango’s kopen, we zijn daar vertrokken met 20 bananen, tien mango’s, een pompelmoes en een watermeloen gratis! Echt waar! Ongelooflijk, die kerel zei’ neem maar mee’! twas trouwens echt een Amelie Poulain beeld, de kerel die de groenten verkoopt heeft zo een dik, scheefhangend oog en lijkt hard op de groentenverkoper uit de film. Ik ga er eens foto’s trekken.
Op stage gaat het steeds beter en de laatste dagen heb ik de couveuse- zaal alleen mogen/ moeten doen. Dat is behoorlijk druk, met al die prutskes die om de twee uur eten moeten krijgen, maar heel leuk. Er ligt al drie weken een premature tweeling en die heb ik echt zien groeien, vrijdag mochten ze naar huis en heb ik ze nog alle twee een badje gegeven en samen in het wiegje gelegd, dat doen ze hier wel vaker met “gimellies”. Echt kei schattig die lagen zo naar elkaar te kijken en hadden elkaars handje vast, ik had er een foto van willen trekken… ik vond het wel moeilijk om ze te laten vertrekken, want die moeder was 14 jaar en zorgde helemaal niet goed voor haar zoontjes. Ze had geen geld en kwam uit het binnenland en hier in de stad ging ze dan met vriendinnen weg in plaats van borstvoeding te komen geven….nu mocht ze misschien eten gaan halen op de post van de medische zending, tis te hopen voor hen, want een sociaal vangnet voor zulke problemen is hier niet. Die kindjes moesten de eerste week bloed krijgen, maar daarvoor moest de mama eerst betalen. Het koste 140 SRD (delen door 3.30) per kindje. Ze kon het niet betalen, dus normaal kregen de kindjes het niet; nu hebben ze het om één of andere reden wel gekregen. we zitten nog in één van de rijke ziekenhuizen, maar toch is dit al erg wennen hoor, baby’s die geen pampers krijgen omdat de ouders het niet kunnen betalen en dan maar op een laken liggen dat je met de hand moet uitwassen, een meisje met HIV waar de moeder nooit van op bezoek komt, het schatje komt iedere morgen aangelopen en hangt wel een kwartier aan mijn uniform, dan maak ik een tekening met haar en dan komt een andere lieveke ook aangelopen en moet ik haar op haar rug kriebelen en in de lucht gooien. Schattig, maar droevig.
Gisteren nog een discussie gevoerd of de mensen hier al dan niet gelukkiger zijn dan in België. Het is moeilijk, ze lachen veel meer en relativeren veel, maar hebben zeker zoveel ellende, het land gaat achteruit want alle goede krachten gaan naar Nederland of Curaçao. De verpleegkundigen werken bijna allemaal dubbele shiften, dus bijvoorbeeld nacht en dan late en dan weer vroege én late. En ze verdienen 600 SRD per maand… er zijn ook maar 2 echte verpleegkundigen per dienst, de rest zijn hulpkrachten, die uit ervaring ook wel heel veel weten, maar dus nog minder verdienen.

Ik verschiet net, want er loopt hier een leguaan over ons terras! Als de slangen en krokodillen maar weg blijven is het goed!

Mijn adres is:

Evelien de vuyst
Kernkampweg 78
Paramaribo
Suriname

Stuur met gerust postpakketten met muggenmelk (want ik sta helemaal vol met beten en ga dood van de jeuk), pesto, zongedroogde tomaten, geld op. Of gewoon een kaartje zou ook al heel fijn zijn!

Groeten vanuit mijn eigen huis, mijn eigen plek onder de zon!
Evelien