Jow jow, jaw jaw: mail 11

Na afscheid genomen te hebben van onze Mechelse vrienden en een korte nachtrust zijn Joke, Pieter (ook wel joke’s broer genoemd) en ik naar Jaw Jaw vertrokken. Het regende dat het goot en in de bus zaten, zoals verwacht, hollanders. De weg was, ook zoals verwacht, lang hobbelig en altijd rechtdoor. Wat we niet ingecalculeerd hadden was een enorm diepe put in de weg. Zoals verwacht was er wel chaos. In plaats van de kanten van de put naar binnen te duwen om zo makkelijker te kunnen rijden, gaasden de grootste lefgozers er gewoon door om dan vast te komen te zitten. Onze uiterst bekwame buschauffeur had ook het lef om de andere busje voor te steken en zijn kans te wagen mét een paar gillende meiden, waaronder ik, in zijn bus. En we gilden! Eerst kantelde de bus bijna, een seconde later kwam een dikke camion, omgebouwd als bus, recht op ons afgeslipt! Centimeters en een bekwame buschauffeur scheelde het of we waren één met de modder geworden. Een paar uur en een slapend gat later, kwamen we aan de boten aan. Een prachtig schouwspel van sjouwende mensen met goederen, parbo, muziek, zon, water, …. Wij werden verwelkomd door Mantje, de eigenaar van Djemungo, een eilandje langs de Surinamerivier. Hij nam een andere boot, maar zou ons ter plaatste wel ontmoeten. Normaal gingen we dus naar Jaw Jaw, maar flexi als we zijn, vonden we het geen enkel probleem om plots naar een privé-eiland te moeten gaan. In de boot was ik naast een Creoolse mama en haar dochtertje van een jaar gaan zitten. Ze sprak geen Nederlands, maar een andere bootcompagnon gaf me voldoende woord en uitleg over het leven aldaar. Op een bepaald moment begon Maure, want zo noemde ze, te gillen en grijpte haar parasoleil/plu, ik dook er spontaan mee onder want een regenbui van jewelste kwam op ons af! Dat kan je wel eens hebben in een tropisch regenwoud natuurlijk. Onze geweldige gids had gelukkig van die condoom-achtige-regenjasjes voor ons. Tot groot plezier van Maure zat ik er natuurlijk in vast toen ik het wou aantrekken. Haar lieve baby Chauw Chauw hebben we met een andere zeil droog proberen houden. Twee uur later, toch kleddernat en verkleund kwamen we aan op Djemugo oftewel Meninimi, wat niets meer dan herinner mij betekent. Kindjes in een onderbroekje droegen water in grote schalen op hun hoofd naar de keuken. Een heerlijke maaltijd wordt voor ons gemaakt. Na een potje Rumicub willen we gezellig in onze naar mottenballen ruikende hut kruipen. Moest het niet zijn dat er een reus van een spin langs joke haar hoofd hing! Paniek alom. Zelfs ons mannelijk gezelschap wist even geen raad. Gelukkige had joke het strategisch plan om onze twee tarzans van gidsen te roepen. Hoewel ze gezegd hadden dat we ze voor slangen etc wel mochten roepen, maar niet voor een spinnetje, want die eet enkel vervelende insecten op. Ze namen een sandaal met de grootste maat en mepten het beest dood. Na een grondige inspectie naar ander ongedierte vielen we toch in een diepe slaap. Om een elf tal uur later wakker te worden voor een heerlijk ontbijtje. We maakten onze knapzak en gingen op trip. We bezochten andere dorpjes en zagen een heel andere kant van Suriname dan we tot nu toe gewoon waren. Back to basics. Kleine hutjes met houtvuurtjes, vrouwen wassen in de rivier, jongetjes die met een houten stokje wonderbaarlijk veel vissen bovenhalen, … twee van die kleine spruiten hebben ons dan in het water geholpen om te baden. Ongelooflijk prachtig was dat! De zon op zijn best, lianen om ons hoofd een stevige stroming, gegil, gelach en plezier, genieten op een rots van een natuurlijk bubbelbad… je moest er bij geweest zijn!
Eens terug op ons eiland heb ik met de twee kleinste spruiten van het gezin bellen geblazen. Daar heb ik van genoten! Ze liepen zich dood om alle bellen kapot te prikken en schreeuwden het uit van het lachen. Ondertussen was hun papa Mantje vislijnen aan het klaarmaken, want wij wilden piranha’s vangen! Na onze magen gevuld te hebben, spiesde hij stukjes kip aan de haak, wij de boot op en gieren van het lachen met Jan-Jaap en andere grappig hollanders van het gezelschap! Na een tijdje haalde hij de eerste vis boven, Mantje haalde ze met veel plezier van de haak nadat hij ze loeihard op het gras had gesmakt. Die beesten lagen daar nog wat te appen.. niemand heeft een piranha kunnen strikken, maar andere vreemde vissen werden wel nog bovengehaald! De kaaimannen bleven gelukkig ook uit het zicht, want deze lieve diertjes wonen daar ook.
De volgende ochtend kwam Mantje met zijn papegaai langs, ooh leuk voor op de foto, zet hem eens op je hand evelien, wat een smerig beest! Het zette gewoon heel zijn klauwen in mijn hand!!! Aaaaauw! Wel grappige foto’s natuurlijk! Op de trip terug was de chauffeur in zijne goeie, hij reed als ne zot door alle putten en keek geamuseerd in zijn spiegel telkens als wij achteraan in de lucht vlogen. Hij heeft maar één keer op zijn rem geduwd en dat was voor een behoorlijk lange slang die op de weg lag! Foto’s genomen? Ja tuurlijk, zelfs gefilmd hoe ze terug in het bosje gelipte.

Na dit grote avontuur zijn we nog maar eens heerlijk gaan eten, omdat het pieter’s laatste avond was in dit aardse paradijs. De volgende ochtend veel te vroeg, deden we onze witte pyjama weer aan en trokken naar het ziekenhuis. Daar heb ik nog een weekje stage gelopen op de obstetrie. Dat wil zeggen zwangere en pas bevallen vrouwen. Het was belachelijk rustig, maar toch heb ik nog eens mijn ogen opgetrokken. Ze gaan echt vreemd met hun patiënten om. Een vrouw die pas bevallen was, zat op de rand van haar bed te proberen borstvoeding te geven, niemand die haar hielp. Ik vroeg haar of het lukt en ze was wat duizelig zei ze, maar kon niet gaan liggen omdat haar benen zo zwaar waren en haar knip (of zeg maar gerust scheur) zoveel pijn deed. Ik had haar in haar bed gelegd en haar baby in de wieg. Ik liet haar slapen, want ze had heel de nacht uiterst zware arbeid verricht. Een kwartier later komt de keukenzuster binnen en geeft me het bevel die vrouw wakker te maken om te eten. Ik antwoord dat ze nog maar net slaapt. ‘ze moet eten’… oke dan maar wakker maken… een andere vrouw was aan het huilen omdat ze moest blijven met haar pasgeboren baby, tegen haar zeiden ze alleen dat ze op bed moest gaan liggen en pakten de baby uit haar handen… vreemd en het erge is dat je als student niet in de positie bent om er iets aan te doen. Je kan alleen stiekem achteraf gaan vragen of het gaat en of je iets kan doen.
Ik heb wel mijn evaluatie gekregen op de kinderafdeling en de hoofdzuster was echt tevreden over me!! Jeuuj! Als ze me punten zou moeten geven, zou ik een ruim voldoende krijgen, waarmee ze tachtig procent bedoelde! Joplaaa! Ik tevreden, iedereen tevreden.
Nu genieten wij op het gemakje van onze laatste dagen in de stad. Alles chill chill, het is trouwens veel te warm om iets actief te doen, dus rusten we en genieten en praatten nu al na over de geweldige momenten die we hier samen beleefd hebben.

Ik wil trouwens ook nog fier melden dat ik tante ben geworden van een lieve jongen, Thibe!! Kijk er al naar uit om hem te zien!
Nogmaals proficiat aan de mama, papa, oma, opa en beste peter van het ganse land!

Ik kijk stiekem ook al uit naar mijn thuiskomst! Ik beeld me al in wat ik ga doen als ik uit dat vliegtuig stap. Als het nog steeds zo warm is, hoop ik dat het zwembad op hooiman … al zwemmensklaar is... ;-)

Tot dan
Evelien

x