Mail 3

Hoi,

Vandaag is het maandag 27 februari. Ik weet ondertussen al niet meer wat ik al wel of niet verteld heb. Ik zal een weekje terug in de tijd gaan. Start.

Vorige week heb ik een hele week op de couveuse afdeling stage gelopen. De eerste dag stond ik bij een zuster die vooral technische vaardigheden had en helemaal geen communicatieve, maar ik heb het overleefd. De dagen erna stond ik bij zuster bea, die al wel beter meevalt, ik mag ondertussen al heel veel alleen doen van haar. Het is wel nog iedere dag wennen hoor. Ze maken een vreemd en onlogisch onderscheid tussen “steriel” en “gewassen”. Het lijkt of ze geen onderscheid maken. De ouderbegeleiding is ook niet altijd wat het zou moeten zijn, zo was er een mama aan het wenen omdat haar baby plots werd opgenomen met hyperbilirubinemie en die zuster werd dan nog eens boos omdat dat babytje een vuile pamper had, wel erg… maar we kunnen er niets aan veranderen, enkel stiekem als de zuster weg is uitleg geven en naar hun verhaal luisteren.
De kinderen van de meisjes-jongens zaal (dit is een zaal met 10 bedden erop) die zijn wel super lief, smorgens is het altijd chaos omdat ze een absurde manier van briefen hebben, dus dan speel ik met de kindjes en deze morgen kwam er al eentje naar me toe gelopen als ik op de afdeling kwam, ze heeft wel een tijdje aan mijn uniform gehangen en een ander kleintje kruipt stiekem op mijn schoot en dan moet ik haar ruggetje kriebelen, lieve kindjes, maar soms echt droeve situaties van armoede. Er zijn ook redelijk veel kindjes met “SID” dit is code taal voor HIV, er heerst ook hier nog een sterke taboe rond deze ziekte. Misschien ga ik met een Nederlands meisje mee naar het binnenland om daar GVO te geven, of ja te kijken hoe ze het geven. Zij gaat het zeker doen en gaat nu vragen of ik ook mee mag. Maar daar dus later meer over.
In het ziekenhuis werken ze ook met taakgerichte verpleging en niet met patiëntgerichte verpleging, dus het is de kunst om een leuke taak te krijgen. Maar dat lukt me wel redelijk.

Na onze uren hebben we ook al veel plezier gehad. We zijn gaan eten in een lekker lekker restaurant met een bende sympathieke hollandse co-assisten, waarvan er eentje naar huis vertrok. Dat was hartstikke gezellig man.
De woensdag zijn we gaan eten met dezelfde meiden voor de verjaardag van Paulien. Dit was in “the Mall”, nogal westers dus, we hebben dan ook karaoke gezongen en raad eens wat? Jawel clouseau en dergelijke klassiekers, heel grappig. Er zijn filmpjes van die ik misschien wel eens zal laten zien. Spijtig dat we vroeg opmoesten anders, want het was echt wel fijn.

We hebben nog steeds geen nieuw huis en hebben vandaag belachelijk slecht nieuws gekregen. We waren op een nieuwbouw appartement aan het wachten dat ideaal gelegen was en goedkoop, maar blijkt dat het toch niet zo snel gaat klaar zijn. Echt gofferdomme!!!! Nu moeten we weer op zoek naar iets anders. Maar ondertussen zijn we wel al veel mensen tegengekomen die ons kunnen helpen, maar gewoon niet zo leuk om daar zoveel tijd in te steken.
We zaten bijvoorbeeld donderdag op het terras van ons ‘roti-restaurant’ en daar kwam spontaan een man vragen of we geen huis zochten, want dat hij nog iemand kende, etc… en toen hij hoorde dat we in het ziekenhuis werkten vertelde hij een heel verhaal van zijn zus die terminaal was, en geen pijnmedicatie kreeg, droevig,…

In het weekend zijn we naar de centrale markt geweest om een hangmat te kopen voor joke en steven. (want ik heb er natuurlijk al één) Dit was een heuse zoektocht tussen alle winkels naar de mooiste en goedkoopste hangmat, je hebt ze hier in alle heerlijke kleuren en geuren.
We zijn dan ook over de centrale markt zelf gelopen, waar je best geen handtas of dergelijke meeneemt. Het staat er vol met tropisch fruit, kippen en junkies. Een vreemde ervaring, maar we gaan zeker terug. Een vrouw met een fruitkraam heeft ons veel lekkers laten proeven, dus als we een huisje hebben, gaan we wekelijks daar onze voorraad inslaan. Ze ging ons ook al eens meenemen naar huis thuis om lekkers te koken. We zijn met een reuze papaya en pompelmoes vertrokken in de regen, we hebben ondertussen ondervonden dat je van een tropische regenbui echt wel heel erg nat kunt worden.

Zaterdag was het hier carnaval, we hebben de stoet gemist omdat we een dutje aan het doen waren, ja van de warmte alleen kan je ook wel moe worden. Volgens de foto’s was het wel de moeite vooral voor de mannen. Het was eerder een miss-verkiezen, met tropische vrouwen in strings, kleine bh’s, veel muziek en gedans.
Tegen de avond zijn we dan naar ’t vat gegaan, dat is een cafe-restaurant in het toeristische centrum van Paramaribo, daar stond een Braziliaanse groep op te treden, wat me ergens aan de braderij deed denken, iedereen pintjes, aan het drinken en aan het dansen. Het spijtige was een beetje dat de muziek om twee uur moest stoppen en dat wij nog tot 4u moesten wachten op onze bus naar white beach. Maar gelukkig kwamen we Chris nog eens tegen, die nedelandse dierenarts van in het begin. Heel leuk. Hij is blijkbaar ook journalist en schrijft voor een Surinaamse en Nederlandse krant en wij stonden ook al in zijn verhaal, wie weet wat staat erin. We hebben om dan verteld over het ziekenhuis en de dingen die ons opvallen en ook daar ging hij over schrijven. Echt een super toffe kerel. Hij woont in Rotterdam en we mochten zeker eens op bezoek gaan en naar zijn mooi mix-kinderen gaan kijken.
Tegen vier uur is de bus dan gekomen en naar Surinaamse gewoonte heeft die eerst en uur stilgestaan in uiterste chaos, ik heb nog nooit op zo een chaotische bus gezeten, sjongejonge. Uiteindelijk vertrokken stond er vooraan een losgeslagen baviaan. Het was ne veel te gespierde kerel in een wit marcelleke! En hij riep en af en toe en als er mensen in slaap vielen, deed hij het licht aan en schreeuwde nog wat. Maar uiteindelijk was het nog wel rustig en hebben we wat zitten kletsen.
Tegen half zes in de ochtend waren we op white beach, doordat we nog te lang hadden staan zeveren waren alle hutten al zo goed als bezet en wij meisjes wilden niet echt graag alleen ergens gaan bijliggen, want die venten met hun lijvekes zagen er niet zo kuis uit!
Dus hebben wij met ‘den hoop’ (laura, joke, steven, thijs, bram en wout) een hut ingepalmd een stukje verder dan de rest. Die hut staat gewoon op het strand, dus eens de hangmat ophing is iedereen in het water gedoken. Eerst stonden er reuze veel sterren, maar al snel kwam de zon op. We zijn dan weggestuurd uit die hut en hebben onze hangmat ergens anders moeten hangen. Het was ondertussen klaarlichte dag en als je rondkeek leek het wel tempatation island. Ik heb proberen slapen in de hangmat maar dat bleek niet zo eenvoudig te zijn, want ze hingen allemaal aan dezelfde balk en als iemand bewoog wipten alle matten in de lucht, bovendien was de zon ook al fel gaan schijnen, ik heb dus amper een kwartier geslapen, maar dat viel best mee. Ben dan wat op het strand gaan liggen en heb een paar leuke mensen leren kennen. Er was eten ten over, dus daar hebben we gebruik van gemaakt. Uit de bar kwam hevige muziek en geroep dus zijn we gaan kijken. Mannen mannen, dit was niet normaal, gewoon seks op de dansvloer, die vrouw stond in haar bikini te dansen tegen die man, amai dat had ik nog nooit gezien. Blijkt dat die vrouwen op de terugweg in de bus ook zo gedanst hebben, de mannen onder ons zaten in die bus en waren er werkelijk niet van en allemaal verliefd op de 18 jarige beeldschone samba danseres.
Het was een heerlijke luilekker dag, weeral onbeschrijflijk, hopelijk krijg ik een paar foto’s op het net gezet, want die kunnen jullie al een beeld geven van hoe het er is.

Tegen negen uur waren terug in het centrum en hebben we nog iets gegeten. Daar hebben we Jimmy leren kennen, één van de organisatoren, die de duivel had gezien. dit is code taal voor een cocaïne verslaving. Maar nu is hij zo gelovig als een nonnetje. Hij zit nu wel op het rechte pad en helpt mensen die van de brug willen springen. Hier is namelijk een behoorlijk grote en hoge brug over de Suriname rivier en ze hebben echt een plaag gehad van mensen die er zelfmoord plegen, je mag er nu niet met je fiets over rijden omdat ze schrik hebben dat je zal springen. Jimmy is een super fiere en lieve papa, we zijn uitgenodigd om naar het verjaardagsfeestje van zijn tweejarig zoontje te gaan. Hij wordt vanaf nu ook onze vaste taxi-chauffeur, wat best handig is als je eens alleen een taxi moet nemen.

Vandaag was het veel te vroeg weer werkendag, gelukkig was het druk en had ik niet veel tijd om in slaap te vallen. Zo nu gaan we maar weer op zoek naar een nieuw huis en een nieuw avontuur, want echt iedere dag is hier verschillend, ik leef van dag tot dag en laat alles maar op me afkomen, soms zijn we doodop, terwijl niet veel gedaan hebben, maar wel veel mensen met hun verhalen zijn tegengekomen… heerlijke manier van moe zijn is dat. Ik weet nu al dat het moeilijk zal zijn om terug te keren en me omgekeerd aan te passen, ik zal zeker een stukje suriname mee naar huis brengen hoor, je bent gewaarschuwd.

Terwijl ik mijn foto’s aan het selecteren ben, denk ik alweer aan vele verhalen, maar ik kan ze echt niet allemaal vertellen, als ik terugkom, val ik er jullie waarschijnlijk nog wel maanden mee lastig!

Aiiiii (dat is hier het stopwoordje samen met ‘toch?’)

Veel liefs en later zeker eens iets van je weten, ik blijf graag op de hoogte van alle roddels en nieuwtjes.

Kus, evelien

P.S jill, ik heb het gekund van nog maar één pakje open te doen op het juiste moment (dat met chocotoffs in, waarvoor dank!!)
Katrien, jouw boek heb ik de eerste week al uitgelezen, hij is super mooi en dat boek zet me ook aan om met die vereniging mee te gaan naar het binnenland. Echt merci!