Mail 9
Hallo allemaal,
Hier nog eens een teken van leven van mij.
Ik heb vier ongelooflijke dagen achter de rug. Ik zal proberen te vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik ga het wel wat inkorten, anders gaan jullie misschien toch verveeld raken.
Op het laatste nippertje hebben Ninke en ik de toestemming gekregen om mee te gaan naar Brokopondo. Wie is Ninke en waar is Brokopondo? Ninke is een ongelooflijke Nederlandse studente verpleegkunde bij mij in het ziekenhuis. Brokopondo is een gebied in Suriname, dat in het binnenland ligt, iets boven het stuwmeer. En met wie zijn we geweest? Met Martin en Miguel van Mamio Namen Project.
Zondagmorgen 6u start, eerst nog een uur wachten op iedereen en dan de bus in. Onderweg staat een politiewagen ons op te wachten om ons te escorteren naar het gebied. Best spannend, want het gebied waar we door moeten blijkt niet zo veilig te zijn. We komen wel heel veilig aan in het logeergebouw. Na ons te installeren zijn we onze stand gaan opzetten in de school. Het bleek dus een beurs te zijn voor jongeren, waar allerlei organisaties van jeugdpolitie tot bosbeheer aanwezig waren.
De volgende dag was het officiële opening met de districtscommissaris en heel zijn gevolg. Daarna begon het, de jongeren en leerkrachten stroomden chaotischer wijs binnen.
Nu zal ik een greep uit de indrukken proberen weergeven.
Miquel liet foto’s zien van SOA’s en de mogelijke gevolgen van HIV aan drie volwassen vrouwen. Hij liet een foto zien van een blind oog, die ene vrouw begint daar te schreeuwen voor dood. Een vrouw in het dorp had zo een oog gehad en ze hadden gezegd dat ze behekst was! Iets later is ze gestorven. Op de volgende foto stond een huidaandoening, weeral moord en brand, een man op haar werk had die aandoening en men zei dat het een vloek was omdat hij een hogere job had gekregen en zijn collega niet. Die vrouw stond echt versteld, ze wist niet waar ze het had. Nu pas had ze door dat het allemaal tekenen waren van HIV. Ze begon te roepen tegen alle jongeren ‘geen condoom, geen seks’! ‘kijk daar HIV, 5j, 3j, 26j DOOD!’ ze wees naar de doeken op de muur, waar kleren hingen van mensen die gestorven zijn aan HIV en die begeleid werden door het Mamio Namen Project.
Een politie-agente van jeugdzaken van ongeveer 30 jaar wist niet hoe ze de verpakking van een condoom moest openen. Ze zou het met een schaar openknippen!
Een jongen van ongeveer 18jaar dacht dat je meteen dood ging van HIV, dan was er natuurlijk geen enkel probleem. Hij dacht ook dat je je moest beschermen met een crème?!
Een aantal mensen dachten dat je besmet kon geraken door kleren te dragen van iemand met HIV en dat je door een insectenbeet besmet raakt, of door hetzelfde te eten of te drinken. Niet dus hé! Maar al die foute denkbeelden leiden wel tot veel discriminatie.
De tweede dag hebben Ninke en ik ballonnen gevuld met vragen over HIV, als ze juist konden beantwoorden kregen ze twee potloden en een ballon. Dit deden we om meer interactie te kunnen hebben met de jongeren. Het was een succes, we hebben echt veel kunnen uitleggen. We waren wel condooms aan het promoten, maar nergens in de weide omgeving kan je er kopen. Een dik gat in het systeem natuurlijk. En er zitten nog wel mee gaten in. Er zou een hele mentaliteitsverandering moeten plaats vinden, wil men dit probleem Suriname uithelpen. Iedere man en vrouw ‘loopt uit’. Dit wil dus zeggen vreemd gaan. Ze hebben bijna allemaal een binnenvrouw/ man én buitenvrouw/ man. Één van de vragen die in de ballonnen zaten was ‘moet je altijd een condoom dragen’. De kinderen antwoorden flink ‘ja’, maar de juf roept naar mij ‘toch niet als je getrouwd bent’. Ik twijfelde natuurlijk even of ik haar gezag mocht ondermijnen, maar riep dan toch terug ‘mevrouw, weet u met zekerheid dat uw man niet uitloopt’ stilte… ‘dus kinderen draag ALTIJD een condoom.’
De vrouw die in de organisatie zit, laat haar man uitlopen… onbegrijpelijk.
Ik heb nog veel van die voorbeelden, maar ik zal ze wel vertellen aan degenen die het willen horen. Ik ben er in ieder geval sterk van onder de indruk. Het is zo complex en toch zo eenvoudig.
We waren de twee enigste bakra’s (blanken) daar en dat was wel eens fijn, de leden van de andere organisaties waren echt vriendelijk en zondag zijn we al uitgenodigd om naar een gospel viering te gaan voor pasen.
De omgeving was prachtig, zoveel natuur, ongelooflijk.
Er kwam niet altijd water uit de kraan en dus ook niet in de wc, als we de wc doortrokken, liep het water door de pot over de vloer van de badkamer, walgelijk!! Pisgeur!! Eikes. We hebben ons daar dus ook niet gedoucht, maar zijn zoals de locals ons gaan wassen in de rivier. Er zitten wel bijtende visjes, maar die waren volgens martin vegetarisch of hadden net gegeten. We hebben daar wat afgelachen met Martin en Miquel, het zijn twee heel gemotiveerde en bekwame mensen. Heel leerrijk en aangenaam. Terwijl we aan het baden waren kwamen vrouwen met potten op hun hoofd hun afwas doen en wasten hun kleren en zichzelf. De laatste dag zijn we om half zeven opgestaan om de zon te zien komen, prachtig schouwspel, diezelfde vrouwen, kinderen in hun blootje, schatterlachen en onbegrijpbare woorden, maar dat maakte niet uit.
Ik heb zoveel indrukken opgedaan dat ik ze onmogelijk allemaal kan vertellen, mijn dagboek is helemaal volgeschreven. Het was uniek en ik zal het nooit of te nooit vergeten.
Zo lieve kwezels, ik ga me douchen, want ik zweet me te pletter bij deze hete temperaturen van ongeveer 34°.
Kus,
Evelien
X
Hier nog eens een teken van leven van mij.
Ik heb vier ongelooflijke dagen achter de rug. Ik zal proberen te vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik ga het wel wat inkorten, anders gaan jullie misschien toch verveeld raken.
Op het laatste nippertje hebben Ninke en ik de toestemming gekregen om mee te gaan naar Brokopondo. Wie is Ninke en waar is Brokopondo? Ninke is een ongelooflijke Nederlandse studente verpleegkunde bij mij in het ziekenhuis. Brokopondo is een gebied in Suriname, dat in het binnenland ligt, iets boven het stuwmeer. En met wie zijn we geweest? Met Martin en Miguel van Mamio Namen Project.
Zondagmorgen 6u start, eerst nog een uur wachten op iedereen en dan de bus in. Onderweg staat een politiewagen ons op te wachten om ons te escorteren naar het gebied. Best spannend, want het gebied waar we door moeten blijkt niet zo veilig te zijn. We komen wel heel veilig aan in het logeergebouw. Na ons te installeren zijn we onze stand gaan opzetten in de school. Het bleek dus een beurs te zijn voor jongeren, waar allerlei organisaties van jeugdpolitie tot bosbeheer aanwezig waren.
De volgende dag was het officiële opening met de districtscommissaris en heel zijn gevolg. Daarna begon het, de jongeren en leerkrachten stroomden chaotischer wijs binnen.
Nu zal ik een greep uit de indrukken proberen weergeven.
Miquel liet foto’s zien van SOA’s en de mogelijke gevolgen van HIV aan drie volwassen vrouwen. Hij liet een foto zien van een blind oog, die ene vrouw begint daar te schreeuwen voor dood. Een vrouw in het dorp had zo een oog gehad en ze hadden gezegd dat ze behekst was! Iets later is ze gestorven. Op de volgende foto stond een huidaandoening, weeral moord en brand, een man op haar werk had die aandoening en men zei dat het een vloek was omdat hij een hogere job had gekregen en zijn collega niet. Die vrouw stond echt versteld, ze wist niet waar ze het had. Nu pas had ze door dat het allemaal tekenen waren van HIV. Ze begon te roepen tegen alle jongeren ‘geen condoom, geen seks’! ‘kijk daar HIV, 5j, 3j, 26j DOOD!’ ze wees naar de doeken op de muur, waar kleren hingen van mensen die gestorven zijn aan HIV en die begeleid werden door het Mamio Namen Project.
Een politie-agente van jeugdzaken van ongeveer 30 jaar wist niet hoe ze de verpakking van een condoom moest openen. Ze zou het met een schaar openknippen!
Een jongen van ongeveer 18jaar dacht dat je meteen dood ging van HIV, dan was er natuurlijk geen enkel probleem. Hij dacht ook dat je je moest beschermen met een crème?!
Een aantal mensen dachten dat je besmet kon geraken door kleren te dragen van iemand met HIV en dat je door een insectenbeet besmet raakt, of door hetzelfde te eten of te drinken. Niet dus hé! Maar al die foute denkbeelden leiden wel tot veel discriminatie.
De tweede dag hebben Ninke en ik ballonnen gevuld met vragen over HIV, als ze juist konden beantwoorden kregen ze twee potloden en een ballon. Dit deden we om meer interactie te kunnen hebben met de jongeren. Het was een succes, we hebben echt veel kunnen uitleggen. We waren wel condooms aan het promoten, maar nergens in de weide omgeving kan je er kopen. Een dik gat in het systeem natuurlijk. En er zitten nog wel mee gaten in. Er zou een hele mentaliteitsverandering moeten plaats vinden, wil men dit probleem Suriname uithelpen. Iedere man en vrouw ‘loopt uit’. Dit wil dus zeggen vreemd gaan. Ze hebben bijna allemaal een binnenvrouw/ man én buitenvrouw/ man. Één van de vragen die in de ballonnen zaten was ‘moet je altijd een condoom dragen’. De kinderen antwoorden flink ‘ja’, maar de juf roept naar mij ‘toch niet als je getrouwd bent’. Ik twijfelde natuurlijk even of ik haar gezag mocht ondermijnen, maar riep dan toch terug ‘mevrouw, weet u met zekerheid dat uw man niet uitloopt’ stilte… ‘dus kinderen draag ALTIJD een condoom.’
De vrouw die in de organisatie zit, laat haar man uitlopen… onbegrijpelijk.
Ik heb nog veel van die voorbeelden, maar ik zal ze wel vertellen aan degenen die het willen horen. Ik ben er in ieder geval sterk van onder de indruk. Het is zo complex en toch zo eenvoudig.
We waren de twee enigste bakra’s (blanken) daar en dat was wel eens fijn, de leden van de andere organisaties waren echt vriendelijk en zondag zijn we al uitgenodigd om naar een gospel viering te gaan voor pasen.
De omgeving was prachtig, zoveel natuur, ongelooflijk.
Er kwam niet altijd water uit de kraan en dus ook niet in de wc, als we de wc doortrokken, liep het water door de pot over de vloer van de badkamer, walgelijk!! Pisgeur!! Eikes. We hebben ons daar dus ook niet gedoucht, maar zijn zoals de locals ons gaan wassen in de rivier. Er zitten wel bijtende visjes, maar die waren volgens martin vegetarisch of hadden net gegeten. We hebben daar wat afgelachen met Martin en Miquel, het zijn twee heel gemotiveerde en bekwame mensen. Heel leerrijk en aangenaam. Terwijl we aan het baden waren kwamen vrouwen met potten op hun hoofd hun afwas doen en wasten hun kleren en zichzelf. De laatste dag zijn we om half zeven opgestaan om de zon te zien komen, prachtig schouwspel, diezelfde vrouwen, kinderen in hun blootje, schatterlachen en onbegrijpbare woorden, maar dat maakte niet uit.
Ik heb zoveel indrukken opgedaan dat ik ze onmogelijk allemaal kan vertellen, mijn dagboek is helemaal volgeschreven. Het was uniek en ik zal het nooit of te nooit vergeten.
Zo lieve kwezels, ik ga me douchen, want ik zweet me te pletter bij deze hete temperaturen van ongeveer 34°.
Kus,
Evelien
X
posted by Jeff @ 7:39 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home