Jow jow, jaw jaw: mail 11

Na afscheid genomen te hebben van onze Mechelse vrienden en een korte nachtrust zijn Joke, Pieter (ook wel joke’s broer genoemd) en ik naar Jaw Jaw vertrokken. Het regende dat het goot en in de bus zaten, zoals verwacht, hollanders. De weg was, ook zoals verwacht, lang hobbelig en altijd rechtdoor. Wat we niet ingecalculeerd hadden was een enorm diepe put in de weg. Zoals verwacht was er wel chaos. In plaats van de kanten van de put naar binnen te duwen om zo makkelijker te kunnen rijden, gaasden de grootste lefgozers er gewoon door om dan vast te komen te zitten. Onze uiterst bekwame buschauffeur had ook het lef om de andere busje voor te steken en zijn kans te wagen mét een paar gillende meiden, waaronder ik, in zijn bus. En we gilden! Eerst kantelde de bus bijna, een seconde later kwam een dikke camion, omgebouwd als bus, recht op ons afgeslipt! Centimeters en een bekwame buschauffeur scheelde het of we waren één met de modder geworden. Een paar uur en een slapend gat later, kwamen we aan de boten aan. Een prachtig schouwspel van sjouwende mensen met goederen, parbo, muziek, zon, water, …. Wij werden verwelkomd door Mantje, de eigenaar van Djemungo, een eilandje langs de Surinamerivier. Hij nam een andere boot, maar zou ons ter plaatste wel ontmoeten. Normaal gingen we dus naar Jaw Jaw, maar flexi als we zijn, vonden we het geen enkel probleem om plots naar een privé-eiland te moeten gaan. In de boot was ik naast een Creoolse mama en haar dochtertje van een jaar gaan zitten. Ze sprak geen Nederlands, maar een andere bootcompagnon gaf me voldoende woord en uitleg over het leven aldaar. Op een bepaald moment begon Maure, want zo noemde ze, te gillen en grijpte haar parasoleil/plu, ik dook er spontaan mee onder want een regenbui van jewelste kwam op ons af! Dat kan je wel eens hebben in een tropisch regenwoud natuurlijk. Onze geweldige gids had gelukkig van die condoom-achtige-regenjasjes voor ons. Tot groot plezier van Maure zat ik er natuurlijk in vast toen ik het wou aantrekken. Haar lieve baby Chauw Chauw hebben we met een andere zeil droog proberen houden. Twee uur later, toch kleddernat en verkleund kwamen we aan op Djemugo oftewel Meninimi, wat niets meer dan herinner mij betekent. Kindjes in een onderbroekje droegen water in grote schalen op hun hoofd naar de keuken. Een heerlijke maaltijd wordt voor ons gemaakt. Na een potje Rumicub willen we gezellig in onze naar mottenballen ruikende hut kruipen. Moest het niet zijn dat er een reus van een spin langs joke haar hoofd hing! Paniek alom. Zelfs ons mannelijk gezelschap wist even geen raad. Gelukkige had joke het strategisch plan om onze twee tarzans van gidsen te roepen. Hoewel ze gezegd hadden dat we ze voor slangen etc wel mochten roepen, maar niet voor een spinnetje, want die eet enkel vervelende insecten op. Ze namen een sandaal met de grootste maat en mepten het beest dood. Na een grondige inspectie naar ander ongedierte vielen we toch in een diepe slaap. Om een elf tal uur later wakker te worden voor een heerlijk ontbijtje. We maakten onze knapzak en gingen op trip. We bezochten andere dorpjes en zagen een heel andere kant van Suriname dan we tot nu toe gewoon waren. Back to basics. Kleine hutjes met houtvuurtjes, vrouwen wassen in de rivier, jongetjes die met een houten stokje wonderbaarlijk veel vissen bovenhalen, … twee van die kleine spruiten hebben ons dan in het water geholpen om te baden. Ongelooflijk prachtig was dat! De zon op zijn best, lianen om ons hoofd een stevige stroming, gegil, gelach en plezier, genieten op een rots van een natuurlijk bubbelbad… je moest er bij geweest zijn!
Eens terug op ons eiland heb ik met de twee kleinste spruiten van het gezin bellen geblazen. Daar heb ik van genoten! Ze liepen zich dood om alle bellen kapot te prikken en schreeuwden het uit van het lachen. Ondertussen was hun papa Mantje vislijnen aan het klaarmaken, want wij wilden piranha’s vangen! Na onze magen gevuld te hebben, spiesde hij stukjes kip aan de haak, wij de boot op en gieren van het lachen met Jan-Jaap en andere grappig hollanders van het gezelschap! Na een tijdje haalde hij de eerste vis boven, Mantje haalde ze met veel plezier van de haak nadat hij ze loeihard op het gras had gesmakt. Die beesten lagen daar nog wat te appen.. niemand heeft een piranha kunnen strikken, maar andere vreemde vissen werden wel nog bovengehaald! De kaaimannen bleven gelukkig ook uit het zicht, want deze lieve diertjes wonen daar ook.
De volgende ochtend kwam Mantje met zijn papegaai langs, ooh leuk voor op de foto, zet hem eens op je hand evelien, wat een smerig beest! Het zette gewoon heel zijn klauwen in mijn hand!!! Aaaaauw! Wel grappige foto’s natuurlijk! Op de trip terug was de chauffeur in zijne goeie, hij reed als ne zot door alle putten en keek geamuseerd in zijn spiegel telkens als wij achteraan in de lucht vlogen. Hij heeft maar één keer op zijn rem geduwd en dat was voor een behoorlijk lange slang die op de weg lag! Foto’s genomen? Ja tuurlijk, zelfs gefilmd hoe ze terug in het bosje gelipte.

Na dit grote avontuur zijn we nog maar eens heerlijk gaan eten, omdat het pieter’s laatste avond was in dit aardse paradijs. De volgende ochtend veel te vroeg, deden we onze witte pyjama weer aan en trokken naar het ziekenhuis. Daar heb ik nog een weekje stage gelopen op de obstetrie. Dat wil zeggen zwangere en pas bevallen vrouwen. Het was belachelijk rustig, maar toch heb ik nog eens mijn ogen opgetrokken. Ze gaan echt vreemd met hun patiënten om. Een vrouw die pas bevallen was, zat op de rand van haar bed te proberen borstvoeding te geven, niemand die haar hielp. Ik vroeg haar of het lukt en ze was wat duizelig zei ze, maar kon niet gaan liggen omdat haar benen zo zwaar waren en haar knip (of zeg maar gerust scheur) zoveel pijn deed. Ik had haar in haar bed gelegd en haar baby in de wieg. Ik liet haar slapen, want ze had heel de nacht uiterst zware arbeid verricht. Een kwartier later komt de keukenzuster binnen en geeft me het bevel die vrouw wakker te maken om te eten. Ik antwoord dat ze nog maar net slaapt. ‘ze moet eten’… oke dan maar wakker maken… een andere vrouw was aan het huilen omdat ze moest blijven met haar pasgeboren baby, tegen haar zeiden ze alleen dat ze op bed moest gaan liggen en pakten de baby uit haar handen… vreemd en het erge is dat je als student niet in de positie bent om er iets aan te doen. Je kan alleen stiekem achteraf gaan vragen of het gaat en of je iets kan doen.
Ik heb wel mijn evaluatie gekregen op de kinderafdeling en de hoofdzuster was echt tevreden over me!! Jeuuj! Als ze me punten zou moeten geven, zou ik een ruim voldoende krijgen, waarmee ze tachtig procent bedoelde! Joplaaa! Ik tevreden, iedereen tevreden.
Nu genieten wij op het gemakje van onze laatste dagen in de stad. Alles chill chill, het is trouwens veel te warm om iets actief te doen, dus rusten we en genieten en praatten nu al na over de geweldige momenten die we hier samen beleefd hebben.

Ik wil trouwens ook nog fier melden dat ik tante ben geworden van een lieve jongen, Thibe!! Kijk er al naar uit om hem te zien!
Nogmaals proficiat aan de mama, papa, oma, opa en beste peter van het ganse land!

Ik kijk stiekem ook al uit naar mijn thuiskomst! Ik beeld me al in wat ik ga doen als ik uit dat vliegtuig stap. Als het nog steeds zo warm is, hoop ik dat het zwembad op hooiman … al zwemmensklaar is... ;-)

Tot dan
Evelien

x

daanse

sseepbelle blaassseuh

vaarwel extensions, welkom keukenhanddoek

'Becky' does Okselaer

Surinamerivier

Elk zijnen dag (aka mail 10)

Elk zijnen dag,

Het is ondertussen al weer een tijdje geleden. Ik moet al diep nadenken wat ik de voorbije weken gedaan heb.
Ik zal bij pasen beginnen. Nienke in ik waren uitgenodigd door een vrouw van in Brokopondo om in haar kerk naar de paasmis te gaan. Het is met een gospelkoor, dus wij op paasmorgen naar de mis! Toen we aankwamen stond ze te wachten en was de viering net begonnen. Ze had een plaatsje voor ons gereserveerd. Ooh beminde gelovigen dat was nogal eens een kerkdienst, het was een stel uitgelaten zwarte apen en de zotste stond van voor en het ging vooruit!!het ging vooruit! Het was de liefde voor muziek! Aleluja! Daar kan ik niet veel aan toevoegen. Ze zongen en dansten uit volle borst! Ze stonden zelfs met een zakdoek in de lucht te zwieren!! Dat kwam behoorlijk bekend voor! De prediker leek wel een stand-up commedian, maar hij vroeg wel om tien procent van je loon aan de kerk te schenken… een beetje vreemd, en effectief al die mensen hebben een enveloppe mee, onder het geloof, hoe meer je zaait, hoe meer je zal oogsten. Vooral de prediker zijn portefeuille oogst volgens mij, die heeft een dikke dikke villa van God gekregen. vlak voor de preek zijn we vertrokken; we waren toen wel al anderhalf uur verder.
Na de paasmis waren steven en ik uitgenodigd bij vrienden voor een paasbrunch. Dat is de leukste pasen van mijn leven geworden. De vrouwen hadden echt lekker gekookt, lekker slaatje, bubbels in ons glas en chill chill. Dan zijn we met twee pick-ups naar Zanderij gereden alwaar er een kampje was, eens aangekomen, bleek het kampje verdwenen te zijn. Maar dan zijn we gewoon in het midden van het woud blijven staan met spijs en drank, genieten. Tegen dat de zon onder was zijn we naar de kreek gereden, lekker stoer vanachter in de pick-up gaan zitten en scheuren door het woud. Cool. We hebben de tuinstoelen uit de auto gehaald en die in het water gezet en daar lekker fris zitten lachen. Op de weg terug zijn de mannen nog langs een ‘tent’ gereden. Neen, neen evelien, das geen hoerekot, die hoertjes komen daar dansen op zondag en daar zijn alleen een paar kamers achter… oke dan. Het was vreemd, allemaal Braziliaanse meisjes en venten, vieze, propere, dikke, dunne,jonge, oude, wel bijna allemaal dronken. Wie meer wil weten, moet het maar eens vragen.

Na mijn Brokopondo-ervaring met Stichting Mamio Namen Project wou ik er wel stage lopen. Dit was geen probleem. De voorbije twee weken, heb ik daar stage gelopen. Ze begeleiden HIV positieve personen, zoeken buddy’s en geven voorlichting in scholen. Er werken een aantal mensen vast en de rest zijn vrijwilligers. Het was boeiend; vooral omdat een deel van de werknemers zelf HIV heeft en ze er heel makkelijk over praten, wat interessant is. Het zijn echt super lieve mensen, stuk voor stuk. Daarnet moest ik afscheid nemen en ze vonden dat ik nog niet mocht vertrekken en ik moest zeker nog eens langs gaan en we moesten nog eens wat gaan drinken.. switi’s! Over HIV en AIDS zou ik veel willen vertellen. Het is een heel complex probleem en er komen zoveel factoren kijken bij de hulpverlening, dat je wel even tijd nodig hebt om het te aanhoren. Dus wederom wie meer wil weten, vrage het mij.

Vorige week was het hier avondvierdaagse, dat wil zeggen dat verschillende groepen van jong en oud vier dagen savonds door de stad wandelen. Iedere dag moeten ze verder wandelen. Ze wandelen niet gewoon, ze dansen trommelen. Het is een mix tussen carnaval en braderij, een gezellige boel dus. De laatste dag is het groot feest. Je moet weten dag er in januari een bevallingsboom is ten gevolge van de avondvierdaagse. Er wordt dus wel wat afgeflirt. De laatste avond was er nog een optreden op een grote wei, alwaar er droog gevreeën werd op het podium, ook dit kan ik niet uitleggen; laat staan voordoen in een mail. Ik stond versteld, wij maar veilig vrijen, één partner, lang genoeg wachten etc promoten en dan zie je daar zo een schouwspel. Ongelooflijk werkelijk waar.

Teneinde was er woensdag een dik feestje van de journalisten die morgen al huiswaarts keren. Het was echt super leuk, heel veel surinamers daar en iedereen heeft gedanst voor dood. De beste dj’s van het caraïbisch gebied draaiden er dan ook! Kleddernat van het zweet, maar het was echt een feejesjeuh om nooit meer te vergeten. Zelfs ‘easy love generation’ werd er gedraaid, toen ik bailyes aan het drinken was! jeuuj. Hopla.

Ik ga er weer vandoor, geen tijd te verliezen, want onze tijd hier zit er ook bijna op.

Tot binnenkort,

ik

Mail 9

Hallo allemaal,
Hier nog eens een teken van leven van mij.
Ik heb vier ongelooflijke dagen achter de rug. Ik zal proberen te vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik ga het wel wat inkorten, anders gaan jullie misschien toch verveeld raken.
Op het laatste nippertje hebben Ninke en ik de toestemming gekregen om mee te gaan naar Brokopondo. Wie is Ninke en waar is Brokopondo? Ninke is een ongelooflijke Nederlandse studente verpleegkunde bij mij in het ziekenhuis. Brokopondo is een gebied in Suriname, dat in het binnenland ligt, iets boven het stuwmeer. En met wie zijn we geweest? Met Martin en Miguel van Mamio Namen Project.
Zondagmorgen 6u start, eerst nog een uur wachten op iedereen en dan de bus in. Onderweg staat een politiewagen ons op te wachten om ons te escorteren naar het gebied. Best spannend, want het gebied waar we door moeten blijkt niet zo veilig te zijn. We komen wel heel veilig aan in het logeergebouw. Na ons te installeren zijn we onze stand gaan opzetten in de school. Het bleek dus een beurs te zijn voor jongeren, waar allerlei organisaties van jeugdpolitie tot bosbeheer aanwezig waren.
De volgende dag was het officiële opening met de districtscommissaris en heel zijn gevolg. Daarna begon het, de jongeren en leerkrachten stroomden chaotischer wijs binnen.
Nu zal ik een greep uit de indrukken proberen weergeven.
Miquel liet foto’s zien van SOA’s en de mogelijke gevolgen van HIV aan drie volwassen vrouwen. Hij liet een foto zien van een blind oog, die ene vrouw begint daar te schreeuwen voor dood. Een vrouw in het dorp had zo een oog gehad en ze hadden gezegd dat ze behekst was! Iets later is ze gestorven. Op de volgende foto stond een huidaandoening, weeral moord en brand, een man op haar werk had die aandoening en men zei dat het een vloek was omdat hij een hogere job had gekregen en zijn collega niet. Die vrouw stond echt versteld, ze wist niet waar ze het had. Nu pas had ze door dat het allemaal tekenen waren van HIV. Ze begon te roepen tegen alle jongeren ‘geen condoom, geen seks’! ‘kijk daar HIV, 5j, 3j, 26j DOOD!’ ze wees naar de doeken op de muur, waar kleren hingen van mensen die gestorven zijn aan HIV en die begeleid werden door het Mamio Namen Project.
Een politie-agente van jeugdzaken van ongeveer 30 jaar wist niet hoe ze de verpakking van een condoom moest openen. Ze zou het met een schaar openknippen!
Een jongen van ongeveer 18jaar dacht dat je meteen dood ging van HIV, dan was er natuurlijk geen enkel probleem. Hij dacht ook dat je je moest beschermen met een crème?!
Een aantal mensen dachten dat je besmet kon geraken door kleren te dragen van iemand met HIV en dat je door een insectenbeet besmet raakt, of door hetzelfde te eten of te drinken. Niet dus hé! Maar al die foute denkbeelden leiden wel tot veel discriminatie.
De tweede dag hebben Ninke en ik ballonnen gevuld met vragen over HIV, als ze juist konden beantwoorden kregen ze twee potloden en een ballon. Dit deden we om meer interactie te kunnen hebben met de jongeren. Het was een succes, we hebben echt veel kunnen uitleggen. We waren wel condooms aan het promoten, maar nergens in de weide omgeving kan je er kopen. Een dik gat in het systeem natuurlijk. En er zitten nog wel mee gaten in. Er zou een hele mentaliteitsverandering moeten plaats vinden, wil men dit probleem Suriname uithelpen. Iedere man en vrouw ‘loopt uit’. Dit wil dus zeggen vreemd gaan. Ze hebben bijna allemaal een binnenvrouw/ man én buitenvrouw/ man. Één van de vragen die in de ballonnen zaten was ‘moet je altijd een condoom dragen’. De kinderen antwoorden flink ‘ja’, maar de juf roept naar mij ‘toch niet als je getrouwd bent’. Ik twijfelde natuurlijk even of ik haar gezag mocht ondermijnen, maar riep dan toch terug ‘mevrouw, weet u met zekerheid dat uw man niet uitloopt’ stilte… ‘dus kinderen draag ALTIJD een condoom.’
De vrouw die in de organisatie zit, laat haar man uitlopen… onbegrijpelijk.
Ik heb nog veel van die voorbeelden, maar ik zal ze wel vertellen aan degenen die het willen horen. Ik ben er in ieder geval sterk van onder de indruk. Het is zo complex en toch zo eenvoudig.
We waren de twee enigste bakra’s (blanken) daar en dat was wel eens fijn, de leden van de andere organisaties waren echt vriendelijk en zondag zijn we al uitgenodigd om naar een gospel viering te gaan voor pasen.
De omgeving was prachtig, zoveel natuur, ongelooflijk.
Er kwam niet altijd water uit de kraan en dus ook niet in de wc, als we de wc doortrokken, liep het water door de pot over de vloer van de badkamer, walgelijk!! Pisgeur!! Eikes. We hebben ons daar dus ook niet gedoucht, maar zijn zoals de locals ons gaan wassen in de rivier. Er zitten wel bijtende visjes, maar die waren volgens martin vegetarisch of hadden net gegeten. We hebben daar wat afgelachen met Martin en Miquel, het zijn twee heel gemotiveerde en bekwame mensen. Heel leerrijk en aangenaam. Terwijl we aan het baden waren kwamen vrouwen met potten op hun hoofd hun afwas doen en wasten hun kleren en zichzelf. De laatste dag zijn we om half zeven opgestaan om de zon te zien komen, prachtig schouwspel, diezelfde vrouwen, kinderen in hun blootje, schatterlachen en onbegrijpbare woorden, maar dat maakte niet uit.
Ik heb zoveel indrukken opgedaan dat ik ze onmogelijk allemaal kan vertellen, mijn dagboek is helemaal volgeschreven. Het was uniek en ik zal het nooit of te nooit vergeten.

Zo lieve kwezels, ik ga me douchen, want ik zweet me te pletter bij deze hete temperaturen van ongeveer 34°.

Kus,
Evelien
X

Evelien en condooms, succes gegarandeerd.

Extensions driewerf hoera!

Week met Joke

Smid Joke en Evelien

Paard in het haar

galibistrand

Mail 8

Hallow,
Ondertussen is het alweer zondag, de tijd vliegt hier met een warme luchtstroom zo voorbij.
Het was weer een drukke week. Op stage was het behoorlijk rustig, maar ik heb wel veel alleen mogen doen. Er waren drie patiëntjes en dan deed ik er 2 en de verpleegkundige 1. Het was wel leuk, want ik had ook echt tijd om met de kinderen bezig te zijn. Het ene kindje, een jongetje, had een worminfectie en was 1 jaar oud. Het andere kindje is een meisje van 5 en ze is HIV positief sinds haar geboorte. Haar ouders kunnen niet voor haar zorgen en zijn zelf beiden positief. Ze werd regelmatig in het ziekenhuis opgenomen voor verschillende onderzoeken en behandeling. Ze is ontzettend lief en kan heel mooi lachen, ze zegt ‘ja’ als een prinses, maar ze heeft kleren in haar kastje waar schimmel ophangt, ze heeft geen koekjes of snoepjes, ze heeft geen lieve mama die haar savonds een verhaaltje verteld, ze moet iedere dag wel 5 keer vieze drankjes drinken en ze huilt bijna evenveel als ze lacht…. Ze gaat nu geplaatst worden in een opvangtehuis voor HIV positieve kinderen. Er wonen 75 kinderen in dat tehuis, en dat is niet het enigste in Paramaribo; dus je moet niet vragen hoeveel kinderen er besmet zijn… echt droevig. Ik heb op dienst wel twee uur zitten praten met mijn duo-verpleegkundige over het AIDS probleem in Suriname en ik had het boek ‘mijn status is positief’ gelezen, waarvan nu een reeks op tv moet zijn ‘de moeder van mijn dochter’. Wel heel veel van die zaken uit het boek komen hier ook voor. Vrouwen die “gezuiverd” worden als hun man sterft en zo ook besmet worden. Vooral in het binnenland is het een groot probleem, daar hebben ze heel veel Afrikaanse tradities en willen ze onder andere ook geen condoom dragen, dat hoort niet zo binnen hun cultuur. Een ander probleem is het onderwijs, het is daar zo rampzalig dat veel vrouwen zelfs niet kunnen lezen, op de verloskamer kunnen ze hun naam niet eens spellen,… maar ze worden wel zwanger en hun kinderen worden meteen geboren met de dood naast hun. Ze zien de ernst er niet van in en dat is frustrerend. Donderdag ben ik met een hindoestaan, Rishi, waarvan joke de bevalling van zijn vrouw heeft gedaan, naar een hindoestaanse tempel gaan kijken. De atlantische oceaan heeft door de opwarming van de aarde daar al 70 meter van het land ingenomen, de palmbomen staan er tot het puntje onder water. Rishi zijn neef heeft een reuze hoerenkot in Paramaribo, er zijn wel 240 kamers manneke!! We hebben wel een uur of twee rondgereden langs alle “huizen” in, ongelooflijk hoeveel er zijn. Als een man niet aan zijn seksuele trekken komt bij zijn vrouw, gaat hij zonder problemen dit zoeken bij een ‘buitenvrouw’. Dit kan een geheime relatie zijn met één of meerdere andere vrouwen, maar het kan ook een prostituee zijn, want dan is hij zeker dat zij zal doen wat hij wil, omdat hij betaalt… de meeste spijbelaars in de middelbare school zijn meisjes, dit omdat ze met rijke oude mannen meegaan voor een lesuur of twee… droevig, maar ze vinden het ‘normaal’… duidelijke tekenen van een ontwikkelingsland, maar wel best hard om mee geconfronteerd te worden… ik was er even niet goed van en op den duur voelde ik me ook niet meer veilig bij die kerel in de auto, dus heb ik gevraagd mij naar huis te brengen en dat heeft dan wel meteen gedaan. Gelukkig. Want het is hier echt niet veilig, bij drie nederlandse co’s hebben ze proberen inbreken en waren de diefijzes geforceerd, die meisjes wonen nu voorlopig in een guesthouse, want thuis hadden ze echt teveel schrik. En steven zijn vriendin is gisteren aangekomen en vandaag is haar handtas met alles erin ook al gestolen. Oppassen geblazen, we worden steeds voorzichtiger naarmate we hier zijn. Na mijn hoerentocht ben ik dan naar het centrum gegaan waar er een student night was. Dit toont aan hoeveel studenten hier zijn. Het was echt wel leuk, veel mensen die ik hier heb leren kennen waren daar en echt heel de avond leuk staan praten en dansen.
Vrijdag zijn we naar het internationaal filmfestival gegaan en hebben ‘tsotsi’ gezien, ook een heftige film uit zuid-afrika, maar waarvan er toch een paar dingen overeen komen met Suriname, wat best beangstigend is. De mensen in de zaal lachen en roepen hier wel hard tijdens de film, grappig.
Zaterdag zijn joke en ik dan naar de zilversmid, gabor genaamd, gegaan. Het was echt wel leuk, die mannen leven daar heerlijk. Helemaal niet materialistisch, maar leuk, fijne muziekske op en werken maar op het gemakske natuurlijk, want haasten kent niemand hier. We hebben met vuur gespeeld, gevijld, gehamerd, geplet, gelachen… onze ringen zijn nog wel niet af, want er is echt wel veeeel werk om een eigen ring te maken, maar ik geloof dat het wel de moeite zal zijn. Het was echt een heerlijk dagje, ik kan het niet goed beschrijven. Misschien kwam het ook wel omdat ik na lange tijd een paar schatten van mensen nog eens gehoord heb! Deed me echt veel deugd. Savonds ben ik met joke lekkere roti gaan eten en hebben we baileys gedronken!! Jeuj feest!
Vandaag was het broeiend, schroeind warm, ik zou constant onder de douche kunnen gaan staan. We moesten wassen, maar met ons wasmachine dat op een platenspeler met een bak boven lijkt, is dit behoorlijk vermoeiend. Wassen is hier onze sportieve activiteit.
Ik ga me nu wassen, want ga nog een filmpke meepikken en afscheid nemen van mensen die helaas al terug naar Nederland moeten.
Aan allen die vakantie hebben, geniet ervan
Aan allen de er geen hebben, neem er gewoon!

Zonsondergaande en trompetschellende groeten,
evelien

Mail 7

Hallow,
Ondertussen weer een dikke week verder. Mama en papa zijn hier geweest en samen hebben we wat tripjes gedaan. Het eerste was brownsberg. We hebben eerst een paar uur over de bekende bauxietweg gereden om ten slotte helemaal door elkaar geschud aan te komen op brownsberg. In plaast van een ferme lodge kregen we het ‘research gebouw’ om in te overnachten. Het was echt het gortigste kot dat ik al gezien heb; een klein kamertje met twee stapelbedden erin. De matrassen die erin lagen waren te groot en leken vol met vieze beestjes te zitten, tegen de muren hing de schimmel, mmm mooi zo… we konden er al bij al nog mee lachen. Dan gingen we de ‘berg’ opklimmen. Eigenlijk helemaal geen berg, want op tien minuutjes waren we boven. Maar het uitzicht over het stuwmeer en over de berg was wel prachtig. Dan hebben we een vieze bonensoep gekregen en zijn we gaan slapen. We hebben eigenlijk super hard gelachen met dat gortig kot. De hollanders naast ons werden er gek van! Die vonden dat namelijk helemaal niet grappig. De volgende dag zijn we naar de Leoval gewandeld, een waterval waaronder je een heerlijke douche kan nemen. En dan ben ik nog verder gewandeld naar de Ireneval, ,dit was wel een beetje vermoeiend, vooral terug naar boven, maar het was wel heel mooi om te zien. Daar beneden zijn we de crew van ‘de dijck’ tegen gekomen. Het moet een bekende groep zijn in Nederland en die hebben hier in het weekend opgetreden, maar ik ken ze dus niet. Wel vriendelijke kerels; we zijn ze nog drie keer tegengekomen. We hebben ook een familie apen in de bomen gezien, echt kei kort bij. Best spannend en je hoorde smorgens bij het ontbijt de brulapen ook brullen, indrukwekkend. Een vogelspin hebben we ook gezien en we hebben spannende verhalen gehoord over jaguars en puma’s in het woud, maar die zijn we gelukkig niet tegengekomen. Op de terugweg ben ik co-pilot geweest van de jeff, ook behoorlijk spannend, want het had veel geregend en de weg lag vol met diepe plassen. De jeff ging mij hier leren rijden op die weg, maar ik heb toch maar afgeweigerd. Voor mannen met opel’s zou het daar wel een waar paradijs zijn. Met mijn persoonlijke rij-instructuur en tevens buurman zou hier ook wel eens willen rondrijden.
Onze volgende uitstap was doorheen de plantages, een heel ander uitzicht en indrukwekkend als je de gevangenissen ziet en de verhalen hoort over de slaven. Uitermate lekker gegeten op een gerenoveerde plantage. En behoorlijk hard verbrand van in de boot te zitten. En dan heb ik een heeeerlijk warme douche genomen in het hotel van mama en papa. Echt genieten, want de douche is hier altijd koud!
Onze volgende trip ging richting galibi, dit is helemaal het noord-oosten van suriname, op de grens met Frans-guyana. We hebben eerst vier uur ongeveer in de boot gezeten op diezelfde hobbelweg, maar wel een prachtig uitzicht natuurlijk. En daarna hebben we nog twee uur in een klein bootje gezeten. Mama en ik zaten vooraan en zijn wel anderhalf uur droog kunnen terwijl de rest al helemaal nat was, maar het laatste half uur zijn we toch niet gespaard, toen kwamen we in de atlantische oceaan terecht en die was niet zo lief voor ons bootje. We zijn toch voor al te veel kleerscheuren aangekomen. We zaten een half uurtje verder dan het werkelijke galibi en hadden dus heel dat spel voor ons alleen. Vooraleer we in de lodge mochten gingen de gidsen “even checken”. Wij weten nu waarom, er zat een vieze gifslang op de keukenkast, algemeen paniek en fotomoment, gidsen met stokken en takken dat beest proberen buiten jagen. Indrukwekkend en toch maar even gecheckt voor ik in mijn bed kroop. Om elf uur zijn we op schildpaddenjacht geweest en hebben we wel vijf van die reuzen op het strand gezien, die daar hun eieren aan het leggen waren. Echt knap.
De volgende ochtend heb ik in de Atlantische oceaan gezwommen toen de zon heerlijk aan het opkomen was, prachtig echt waar. Dan ben ik nog vergeten te vertellen over de sterrenhemel die we de avond ervoor gezien hebben. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien, prachtig!!
Onze gids bleek ook een doorbrekend popidool te zijn, grappige kerel.
De volgende dag zijn we naar galibi zelf gegaan, daar was een volkvergadering aan de gang want er waren schildpaddeneierenpikkers opgepakt door de politie…
Dan zijn we naar Frans-guyana, st. Laurant om precies te zijn, gegaan om daar even door de stad te wandelen en de gevangenis te bezoeken van in ‘papillon’. Het is helemaal anders dan Suriname, veel properder, kei mooie huizen, echt een andere wereld en daar lag vlak aan de kust een schip uit de tweede wereldoorlog dat vol planten was gegroeid, het leek wel een eilandje, heel mooi. En eindelijk ben ik lekker gebruind in de boot!!! Joepie!
Ondertussen ben ik terug aan het werk. Deze week sta ik op de boxen, dit is een soort infectie-afdeling, maar de regels zijn helemaal niet zo streng. Het is wel leuk omdat ik nu twee kamers krijg en dan moet ik alles bij die kinderen doen en dat lijkt natuurlijk meer op de manier van werken die ik gewoon ben.
Zo dat was in een notendop wat ik de laatste weken heb gedaan.
Deze week staan nog een paar leuke dingen op het programma. Ik ga samen met joke een cursus volgen bij een zilversmid zaterdag! En ik ga misschien mijn haar laten vlechten of toch een proefsessie doen. En donderdag is er een salsafeestje waar we naartoe gaan en alle overbodige kilo’s er zonder probleem gaan afzweten. Want het wordt hier precies warmer en warmer. Op galibi was het ongeveer 34°. Dat gaat als er veel wind is en een oceaan in de buurt, maar in het ziekenhuis is dat verdomme heel warm, zeker op de infectie waar je nog eens een extra schort moet aandoen. Maar ik klaag niet hoor. Ik geniet ervan.
Voor de rest ga ik in april ook vier dagen naar het binnenland, Brokopondo, om daar een Hiv-preventie-programma mee te volgen, waarbij ze in de voormiddag langs scholen gaan en in de namiddag de volwassenen uitleg geven. Ik ga samen met een Nederlandse studente verpleegkundige, Ninke. Ik kijk er naar uit, ik denk dat we veel gaan kunnen leren, want alle organisaties die rond HIV werken in Suriname komen daar samen. Misschien kan ik ook nog een paar programma’s hier in Paramaribo volgen. Het spreekt me echt aan zo GVO geven en iets proberen doen aan het probleem, want het is hier echt wel groter dan ik dacht. En als ik die lieve kindjes van 1jaar of 6jaar zie die besmet zijn, dan wil ik wel iets proberen doen om dat te voorkomen…
Ik beloof voorzichtig te zijn en jullie op de hoogte te houden.
Veel liefs evelien

Mail 6

tqilmv
Hallow allemaal,

Dat is ondertussen alweer een hele tijd dat ik iets geschreven heb, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik heb zitten niksen.
Ik moet al diep nadenken wat ik ondertussen allemaal heb gedaan.
Ik ben inderdaad naar de scouts geweest, het was een soort selectie voor op jamboree te mogen gaan. Echt heel streng, ze kregen les over morse en hoe ze de vlag moeten ophangen, wat hun wapenschild betekent etc.. er was niet veel gelijkenis met onze scouts, maar het was wel eens leuk om te zien hoe het er aan toe gaat. Ik heb nog geen leiding gaan geven aan de welpen, maar dat komt hopelijk nog wel.
Op stage was het behoorlijk druk. Na een week kreeg ik de zorg voor acht kinderen al toegewezen. Wat op zich fantastisch is, want je kan heel veel leren dan. Maar ook moeilijk, want ik moet nog steeds heel lang zoeken achter materiaal en dat kan best vervelend zijn als er bijvoorbeeld een kindje moet overgeven en je vind geen nierbekken, dan moet je maar inventief zijn en wat anders vinden. De kinderen stellen ook heel de dag door vragen en willen spelen omdat ze zich te pletter vervelen, maar als je daar als enige verpleegkundige staat, kan je niet zoveel spelen, maar moet je ze toch bezig houden. Ik heb ze ondertussen al wel een paar hoe-houd-ik-mezelf-spelletjes geleerd. Ik ben ook mee mogen gaan kijken naar een beenmergpunctie van een meisje van acht jaar met leucemie. Ik vond dat het er zo pijnlijk uitzag, omdat de dokter drie keer opnieuw moest boren en ik kreeg het wel heel warm met dat masker voor mijn mond en die hete temperaturen dat ik bijna van mijn stokje ben gedraaid, ik ben nog net op tijd buiten gegaan en daar heeft een lieve zuster me wat stroop gegeven zodat ik er terug bovenop kwam.
Mijn twee lievelingspatiëntjes (shhht niet verder vertellen dat ik lievelingetjes heb) zijn chronisch ziek en zijn vrijdag met ‘make-a-wish’ een dag naar de Mcdonalds gemogen. Ze waren echt super blij, heel fijn om te zien.
Voor de rest heb ik nu een weekje vervroegde paasvakantie omdat mama en papa hier zijn. Ik ben dit weekend met vrienden naar Tonka-eiland geweest, dat is een eiland in het stuwmeer. We hadden heel het eiland voor ons alleen, het had prachtig kunnen zijn, maar de weergoden waren niet zo goed gezind en we hebben een belgische portie regen over ons houten dak gekregen. we hebben ons best nog wel geamuseerd met het zwemmen tussen de piranha’s die niets doen als je niet bloed. En met dansen op het ritme van ‘de bliksemboys’, jihaaa.
Slapen deden we in een proper bed, maar er vlogen wel vleermuizen in zwermen boven ons hoofd! Zondag heeft een echte woudloper ons de weg getoond door het woud, dit was behoorlijk spannend en avontuurlijk, hoewel we geen spectaculaire dieren gezien hebben. Het uitzicht vanop het rode strand was wel prachtig, waar nu het meer is waren vroeger een twintig dal dorpen en nu zie je nog veel toppen van bomen boven het water steken, wat een sprookjesachtig en soms griezelig effect heeft.
Ik moet er helaas vandoor, maar ik zal dit al op het net zwieren.
Vele groeten, evelien